Video alıntısı / Rûdaw
Hatay (Rûdaw) - Maraş merkezli depreme Hatay’ın Samandağ ilçesinde yakalanan Eylem Bal, babasız büyüttüğü iki çocuğunu kaybetti. Çocuklarının cansız bedeninin enkaz altından 4 gün sonra çıkarıldığını belirten Eylem Bal, “Keşke ben de kurulmasaydım, keşke ben de ölseydim” diyor.
8 Mart Dünya Kadınlar Günü’nde deprem bölgesindeki kadınlar kutlamalardan uzak bir gün geçirdi. Depremde 2 çocuğunu kaybeden kadınlardan biri olan Eylem Bal, şu anda kampta yaşamını sürdürmeye çalışıyor.
Eylem Bal 11 yıl önce eşini kaybetti. Büyük zorluklarla çocuklarını tek başına büyüttü. Ancak depremde Samandağ ilçesindeki evi yıkıldı. Ailesinden geriye bir tek o kaldı.
Rûdaw Ankara Temsilcisi Şevket Herki, Eylem Bal ile bir röportaj gerçekleştirdi.
Şevket Herki: Eylem Hanım öncelikle başınız sağolsun. Sizi fazla yormak istemiyorum. Durumunuzu da görüyoruz. Ama deprem gecesinden biraz bahseder misiniz?
Eylem Bal: Ben o sırada uyuyordum, kızım uyandı. Tavana bakıyordu deprem var dedi, deprem var. Işıklar yanıyordu. Kalktım, bana ağır bir şey çarptı bana. Çatı üzerimize çöktü ve bilincimi kaybettim, kendime geldiğimde Hatice, Hatice, Süleyman diye bağırdım ama sesimi duymadılar. AFAD onları çıkarmadı. Ailemin AFAD'dan umudu vardı ama bize gelmediler, insanlar çocuklarımı çıkarmaya çalıştılar ama yapamadılar çünkü ev üzerimize yıkılmıştı. Benim evim yıkıldı. AFAD gelmedi. Gece saat 4 gibi deprem oldu, ertesi gün saat 4'e kadar moloz altındaydım. Bunu hatırlıyorum ama çocuklarımı çağırıp durdum sesleri çıkmadı. Ablam bizi çıkarmak için birine yalvardı. Enkazın altından kardeşimin ve yeğenlerimin sesi geliyor dedi. Bilmiyorum kim, ama Allah razı olsun çok uğraştı, kızım yanımdaydı ama oğlum başka odadaydı. O şahıs beni çıkardıktan sonra dedim ki kardeş benim çocuklarım hala orada. Sesleri geliyor mu dedi. Çocuklarım 4 gün enkaz altında kaldı. Kimse gelmedi, AFAD gelmedi. Çok çaresizdim, deli gibi oradan oraya atıyordum kendimi birini bulabilirim diye ama kimse gelmedi. Çocuklarım 4 gün sonra enkaz altından çıkarıldı. O anda yere yığıldım ve beni hastaneye götürdüler.
Şevket Herki: Çocuklarını tek başına büyütmüşsün. Ne gibi zorluklarla karşılaştın?
Eylem Bal: Çocuklarıma babaları olmadan baktım, çocuklarım için binlerce kez Allah’a yakardım. Hayatım boyunca hiç bu kadar çaresiz kalmamıştım. Düzce’den gelen ekip saatlerce çocuklarımı çıkarmaya çalıştı. Çocuklarım yetimdi. 11 yıl önce babaları kalp krizi geçirip öldü. Çalıştım, çok direndim, pazarda yumurta, meyve sattım, çocuklarımı büyütene kadar hastanede, okulda temizlikçi olarak çalıştım. Şimdi her şey benim için kara bir rüya gibi, hala inanmıyorum bazen her şey şaka mı diyorum.
Şevket Herki: Kuşkusuz deprem herkese ve her yere zarar verdi ama; kadınların, annelerin durumu daha farklı. Canlarınınızı , evletlarınız kaybetmişsiniz. Bir anne olarak, bir kadın olarak yaşadığınız zorluklar neler?
Eylem Bal: Bunun hakkında konuşamam bile biliyorsunuz ama şimdi sizinle çocuklarımın hatırı için konuşuyorum. Parça parça olmuşum. Allah kimseye vermesin ama ben sadece AFAD gelmedi diyorum, 3 yeğenim, yengem öldü, babam da... Babam 5. gün çıkarıldı.. Düzce'den gelen ekip onları da çıkardı. Hergün bir cenaze defnettik. Acımız tarifsiz, anlatılamaz bir acı. Keşke ben de kurtulmasaydım diyorum. Ben de ölseydim. Her gün çığlıklar ve umutla gidip geldim, kimse gelmedi. Samandağ halkına neden bunu yaptılar, neden 4 gün sonra geldiler? Çok büyük bir acı, bin yıl düşünsem böyle bir şey göreceğim aklıma gelmezdi. Hastayım ben de, bu yanım (kolunu tutuyor) ağrıyor. Arabalarda kaldık, hava karanlık ve soğuktu, sürekli depremler oluyordu. Sabah saat 4'te uyanıyorum ve ağrıdan ağlıyorum. Hastane yok, bizi ölüme terk ettiler.
Şevket Herki: Bir kadın olarak temel ihtiyaçlarınız nelerdir? En azından burada yaşamaya devam edebilmeniz için neye ihtiyacınız var?
Eylem Bal: Yardım? Evet, yemek konusunda bize biraz yardım ettiler ama artık bir şey yiyemiyorum. Her şey yemek değil ama biz hayattayken kimse bana çocuklarım konusunda yardım etmedi. Zeytinliklere giderdim, kışın mandalina bahçelerine giderdim. Çocuklarım büyüsün dedim ama bir rüzgarla sahip olduğum her şey uçup gitti. Artık nefes alamıyorum. 3 gün ayakkabısız gezdim, ablam bana bir ayakkabı buldu, 10 gün yıkanamadım. Bir odun sobası vardı üzerime devrildi yandım.. Artık umudum kalmadı, hiçbir şeyim kalmadı. Keşke sadece çocuklarım kalsaydı. Evim şimdi yerle bir.
Şevket Herki: Şimdiden sonra ne yapacaksın, evini yeniden mi yaptıracaksın yoksa taşınacak mısın?
Eylem Bal: Hiçbir şeyim yok, evimi nasıl yapacağım, kimsem kalmadı, hiçbir şeyim kalmadı, iş hayatım da bitti.
Yorumlar
Misafir olarak yorum yazın ya da daha etkili bir deneyim için oturum açın
Yorum yazın